"Een teken van leven"

Hi there, here we are again! Alweer een maand geleden. Time flies when you’re having fun.

Het voelt toch een beetje raar om de toerist uit te hangen af en toe. Ilse en ik voelen ons op dit moment meer local dan toerist;) Maar ook dan kun je nog steeds naar Lone Pine gaan. Een heel groot mooi dierenpark met koala’s en kangoeroes. En tuurlijk zijn wij dan zo gek om $18 te betalen om 20 seconden met een koala te knuffelen en op de foto te gaan. Maar hey, wie wilt dat nou niet?
Om eerlijk te zijn waren de kangoeroes veel leuker dan de koala’s. Bij de koala’s sta je namelijk 20 minuten in de rij tussen hoofdzakelijk Aziaten en die denken echt alleen maar aan henzelf. Heel irritant af en toe. Voor de kangoeroes was er een hele grote weide met wel 50 kangoeroes. Van klein tot groot, van dik tot dun. Geen stomme toerist die in je nek staat te hijgen, maar gewoon lekker tussen een kudde kangoeroes staan. En als je ze dan ook nog mag voeren, voel je je weer even dat kleine meisje van vroeger op de kinderboerderij. Maar goed, van al dat eten hebben die kangoeroes op een gegeven moment natuurlijk ook hun buik vol. Dus toen muntte ze het maar op Ilse haar waterflesje. Want tja, je zou maar eens helemaal naar het waterreservoir moeten hupsen!

Ook hier in Brisbane willen Ilse en ik onze theatrale brein een beetje op peil houden. En aangezien Wicked op dit moment hier in theater te zien is was de keuze snel gemaakt;)
Helaas betaal je je hier blauw aan een kaartje – nog meer dan in Nederland, dus gingen we op zoek naar een andere manier. We hoorden dat er voor elke voorstellingen een loterij plaats vindt. 2,5 uur voor de voorstelling ga je naar de kassa en moet je je naam in een grote bak gooien. Na een half uur worden er 8 lootjes getrokken en als je dan geluk hebt en er tussen zit mag je een kaartje voor $35 kopen (of twee). Met knikkende knieën en natte zweethandje stonden we een half uur samen met zo’n 25 andere mensen te wachten. Eindelijk was het uur van de waarheid aangebroken. Zouden we er tussen zitten? “Number 1….. (tromgeroffel……….) Ilse Niemeijer!” Ha, hadden wij even geluk vandaag☺ En ook nog eens goed uitgesproken! Wonder. Snel naar huis om te eten en daarna terug racen naar het Lyric Theatre. Gehuld in onze mooiste outfit liepen we net op tijd het theater binnen. En het was maar goed dat we ons een beetje hadden opgedoft, want naar het theater gaan is hier echt een ‘ding’. Bijna alle mannen in pak of een nette broek en een blouse en alle vrouwen waren gehuld in hun mooiste cocktail dresses en torenhoge hakken.
We liepen de zaal in en namen plaats in de mooie rode pluche stoelen. We zaten op de 3e rij helemaal aan de zijkant. Hierdoor konden we helaas niet het hele podium zien, maar ach het was maar $35 en we hadden de voorstelling allebei toch al 3 keer gezien.

We zaten de hele voorstelling met een ‘big smile’ op ons gezicht. Het blijft een ontzettend leuke voorstelling. Oh and by they way, Jemma Rix (Elphaba) was a-mazing. Ons persoonlijke hoogtepunt was toch wel echt ‘Popular’. Als twee kleine meisjes keken we vol verwondering hoe Glinda, Elphaba omtoverde tot haar nieuwe project. En wij zongen natuurlijk vrolijk – maar stilletjes – mee. Ze moet alleen nog wel steeds even oefenen hoe ze ook alweer een Ball Gown tovert;)
In de pauze dronken we onze ‘Green Wicked Witch’ cocktail. Een cocktail gehuld in een glas met roze en groen licht. Ja, ik weet het. Totaal overdreven maar aangezien we toch in de Event Business zitten kunnen we bevestigen dat dit absoluut bijdraagt aan je experience en portemonnee uitgave. Buiten dronken we onze ‘Green Wicked Witch’ Cocktail in een omgeving met allemaal kleine groene lichtjes. We waanden ons even in the ‘Emerald City’. Om het maar beschaafd te houden, want ja ik kan hier nog een hele pagina over vol schrijven, het was een ontzettend leuke avond. Uiteindelijk zelfs nog even mogen lachen om Fiyero mogen lachen, want wauw die was klein.

Net zoals in Europa kent Australië ook het fenomeen pretparken. We gingen met een groep vrienden naar Warner Brothers Movie World in Gold Coast. Gelukkig was dit park van Warner Bros nog gewoon in de originele staat met de Looney Toones en niet zoals in Duitsland overgenomen door Nickelodeon. Als je zwakke maag hebt dan geef ik je het advies om hier niet naar toe te gaan, want dan weet je aan het einde niet meer wat links, rechts, boven of onder is. In de pretparken in Nederland/Europa is er ook als je niet van achtbanen houdt nog steeds genoeg te zien en te doen. Dat is hier niet. Ze kunnen hier nog wel wat van leren, want mooie, aangeklede wachtrijen zoals je die van ‘Joris en de Draak’ in de Efteling hebt ontbraken hier geheel. Een lesje storytelling zou zeker geen kwaad doen.

We hebben inmiddels helaas alleen geen tijd meer om ‘leuke’ dingen te doen. De afgelopen twee weken stonden namelijk in het teken van studeren, studeren en nog een beetje (veel) studeren. Fontys was namelijk zo aardig om ons te verplichten ons eindejaar assessment via Skype te laten doen. Op zich mogelijk, maar als die deadline in dezelfde week valt als alle deadlines van JMC dan is dat op zijn zachts gezegd een slechte timing. Gelukkig hebben we onze deadlines gehaald, alleen zaten daar een aantal dagen tussen van meer dan 15 uur naar een scherm staren. Erg leuk – ahum. Sommige mensen begonnen zich op een gegeven moment af te vragen of we nog wel een leven hadden en tijd hadden om te eten. Nou, op zich wel tijd om te eten, maar al het andere stond de afgelopen weken op een laag pitje. Een redelijke aanslag op je immuunsysteem, maar hey alles voor school toch? Kuch…

Gelukkig was het weer niet heel fantastisch de afgelopen weken, dus dat maakte het iets minder erg om de hele dag binnen te moeten zitten. Stortbuien, wind en ‘maar’ 20 graden. Ik geloof dat ons lichaam er inmiddels aan gewend is, want we hadden het koud en moesten een lange broek aantrekken en een t-shirt… (Shit, we veranderen in Australiërs!) Maar er zijn nog steeds mensen die het kouder kunnen hebben. Die lopen namelijk als het 20 graden is met een lange broek, laarzen, een trui, een sjaal en een muts op. Ons karamelkleurige huidje is daardoor helaas een beetje verdwenen.

Over eten gesproken. Ilse en ik missen toch wel sommige eetbare dingen uit Nederland. Kaas bijvoorbeeld, want die afschuwelijke cheddar die ze hier hebben is echt niet weg te krijgen. Er liggen ook wel wat geïmporteerde plakjes kaas uit “Gouda” in de supermarkt, maar $20 voor 10 plakken kaas vonden we toch wel een beetje overdreven. Dus als iemand zich geroepen voelt om kaas, stroopwafels, drop, Hema tompoezen, bitterballen, kroketten, worstenbroodjes, Maggi Braadstoomzakken, Red Band snoepjes, Mona toetjes, Milka Chocolade of iets anders aan ons te doneren dan staan wij daar natuurlijk altijd voor open.

Oh ja, paaseitjes kennen ze hier gelukkig wel in grote aantallen, dus bij deze Happy Easter! (Wij hebben ze alleen toch maar overgeslagen.)


Cheers!


P.S. Het kan zo zijn dan jullie ons de komende maanden voorbij zien komen op de website van JMC Academy. Aangezien we de eerste twee internationale studenten in Brisbane zijn, konden ze dit natuurlijk niet onopgemerkt voorbij laten gaan;)